شب ها را دوست دارم.
شب ها میتوانم سکوت را به جان بشنوم.
شب ها میتوانم نبودن ها و بودن ها را دوره کنم.
شب ها میتوانم بی آنکه کسی ببیند خستگی هایم را اشک بریزم.
شب ها میتوانم برنامه بریزم.میتوانم فکر کنم.میتوانم فکر کنم و ناگهان پرت شوم در خواب.
شب ها را دوست دارم برای خودم...
امروز که برگشتم خونه دامن رنگی کوتاهم رو پوشیدم و گفتم آخیش!چه خوب که فصل دامنای رنگی کوتاه رسیده ...
"من فکر میکنم آدم باید احمق باشه که زندگی و بودن تو همچین دنیایی رو دوست داشته باشه. برای سالم موندن و عذاب نکشیدن مجبوریم ادای احمق هارو در بیاریم ."
+حرف بزنید.
زیادی ساکته اینجا....
من دلم میخواد تا صبح غر بزنم.تا خود صبح.
گوش شنوا ندارم.
من میتونم بشینم تو وبلاگم پامو بندازم رو پام و غر بزنم.
ولی حتی همین کارم نمیکنم.
من احمقم.
ی احمق دوست داشتنی.
ی احمق دوست نداشتنی.
تهوع
تهوع
تهوع
تهوع
تهوع
تهوع
تهوع
تهوع
نسبت به همه چی
نسبت به خودم
نسبت به تو
نسبت به زندگی نکبتی
نسبت به خودم
نسبت به خودم
نسبت به همه چی
همه چی ینی همه چی...
+از غر های نصفه شبی!از حقایق!
چرا اینقدر زمین نامهربان شده با مشهدی های عزیزمان؟
بهتره چطوری خداحافظی کنیم که هر بار با یادآوری خداحافظی هایمان از آدم ها قلبمان مچاله نشود...چشم هایمان خیس نشود و درد نپیچد در تمام بدنمان؟
بغلم کردی و گریه کردم.
این تمام اون چیزیه که تو خواب اتفاق میفته و من جادو میشم.جادو شدن شاید عبارت مناسبی نیست برای توضیحش ولی نمیتونم بهتر از این بیان کنم حالم رو.تمام روز مخصوصا اوایل روز مهم نیست که کجا هستم با یادآوری اش گریه م میگیره.
بغلم میکنی و من انگار ک بعد قرن ها آغوشی پیدا کرده باشم برای گریه اشک میریزم.چرا گریه میکنم؟از دلتنگی؟یا از غصه هایی که برای کسی جز خودم آشنا نیستند؟
راستش نمیدانم.همین حالا هم چشم هایم خیس شدند از یادآوری اش.
ممنونم که سکوت میکنی و اجازه میدهی گریه کنم.
ممنونم که آغوش صمیمانه ای داری و دوستم داری و دوستم داری ....
باید از تو تشکر کنم؟یا از ناخودآگاهم؟
نمیدانم.
اما دوست دارم از تو تشکر کنم(میفهمی اینکه دوست دارم از تو تشکر کنم یعنی چه؟یعنی دوست دارم که برای لحظه ای حس کنم هستی و کاری....یعنی مثل تمام ......هیچ.مهم نیست)
دوستت دارم و میبوسمت....
