در گستره ی بی مرز این جهان تو کجایی؟
باید باشی تا باهم شعر بخوانیم.شاید زیر نور ستاره ها.شاید توی تخت خواب.
روزهای رفته...
روزهای نیامده...
زندگی به آسانی پیش میرود ...
به سختی...
حس خوبی ندارم.
حس خوبی ندارم.
حس خوبی ندارم.
حس خوبی ندارم.
حس خوب...
حس خوب...
4/2/96
حس خوبی دارم.
5/2/96
وقتی یکی از اعضای خانواده رو غمگین میبینم حالم بد میشه.تا وقتی هست میگم و میخندم و وقتی رفت چراغ اتاقمو خاموش میکنم و شام نمیخورم و سعی میکنم پناه ببرم به خواب.
شب ها را دوست دارم.
شب ها میتوانم سکوت را به جان بشنوم.
شب ها میتوانم نبودن ها و بودن ها را دوره کنم.
شب ها میتوانم بی آنکه کسی ببیند خستگی هایم را اشک بریزم.
شب ها میتوانم برنامه بریزم.میتوانم فکر کنم.میتوانم فکر کنم و ناگهان پرت شوم در خواب.
شب ها را دوست دارم برای خودم...
امروز که برگشتم خونه دامن رنگی کوتاهم رو پوشیدم و گفتم آخیش!چه خوب که فصل دامنای رنگی کوتاه رسیده ...
"من فکر میکنم آدم باید احمق باشه که زندگی و بودن تو همچین دنیایی رو دوست داشته باشه. برای سالم موندن و عذاب نکشیدن مجبوریم ادای احمق هارو در بیاریم ."
+حرف بزنید.
زیادی ساکته اینجا....
صدای موزیک رو زیاد کردم که صداهای بچه های کلاس نره تو مخم.
جیغ میزنن و حرف میزنن.
دوستشون دارم و ندارم.
به استاد گفتم خواب جنگ،خواب آغوش و گریه
گفت احساس ناامنی.
تو حیاط دانشگاه راه رفتم و موزیک گوش دادم.
هنوز موزیک تو گوشمه و استاد هنوز نیومده.
دارم به آغوشش فکر میکنم و اشک هایم...اشک هایم....
هم امید دارم برای بهتر شدن و هم ناامیدم.
هم خوشبینم به آدم ها و هم بدبین.